Tα ωραιότερα έργα είναι αυτά που μπορούν και διαχειρίζονται το «λάθος»

Συνέντευξη με τον Δημήτρη Φραγκάκη -Μέρος Β' 

Tων Αλέξανδρου Παντελάκης και Κατερίνας Τσιουρή

Επιμέλεια: Ελίνα-Σοφία Χασίδου, Χριστίνα Μπατσίλα
Φωτογραφίες: Δημήτρης Φραγκάκης - PSari Visual Productions 

Ο Δημήτρης Φραγκάκης συστήθηκε πέρσι στο κοινό μέσα από το Κόδρα Fresh, ενώ φέτος συμμετέχει με μια ατομική έκθεση, γεγονός που προσδιορίζει πιο ξεκάθαρα τον εικαστικό άξονα στον οποίο κινείται. Ο ίδιος δήλωσε πως υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα στις δύο συμμετοχές, κυρίως επειδή φέτος , έχοντας εξολοκλήρου την ευθύνη του αποτελέσματος, έμεινε σχεδόν έναν μήνα «έγκλειστος» στον εκθεσιακό υλοποιώντας το όραμά του.

Συγχρόνως, ο καλλιτέχνης, σχολιάζοντας τη συνεργασία του με τον υπεύθυνο για τα εκθέματά του επιμελητή, Παναγή Κουτσοκώστα, δήλωσε πως δούλεψαν  σε ωράρια που συχνά ξεπερνούσαν τα συνηθισμένα, αλλά πάντα σε κλίμα ανταλλαγής  γνώσεων και με όρεξη για ποιοτική εργασία. Με περισσότερες λεπτομέρειες, ο Παναγής αναγνώρισε αμέσως τις ανάγκες της έκθεσης, και έκανε την καλύτερη επιλογή έργων υποστηρίζοντάς την με τα κείμενά του με έναν τρόπο εξαιρετικό και αναπάντεχο.

Σε δεσπόζουσα θέση μέσα στην αίθουσα βρίσκεται ο μπλε κύκλος. Στην πρώτη επαφή του δημιουργού με το χώρο, η αίθουσα της έκθεσης ομοίαζε με ναό τρίκλιτης βασιλικής αρχιτεκτονικής . «Ο χώρος σταδιακά μας επέβαλε τις ανάγκες του.», επισήμανε ο Δημήτρης Φραγκάκης.  Με περισσότερες λεπτομέρειες , ένας ναός έχει ανάγκη από ένα ιερό και έτσι κατασκευάστηκε μια μεγάλων διαστάσεων ροτόντα που τελικά ενσωματώθηκε στο κτίριο και στο κέντρο της χαράχθηκε ένας κύκλος που έχει μνήμες από τις εξόδους των τρούλων προς τον ουρανό.  Βέβαια, στο μάτι του απλού επισκέπτη η κατασκευή έμοιαζε να προϋπάρχει, ήταν όμως ένας τρόπος ομαλής καθοδήγησης στον κύκλο. Ο κύκλος χαράχθηκε στον τοίχο και αφού υπέστη συγκεκριμένη επεξεργασία λείανσης, αφαιρώντας τις ενοχλητικές υφές, επικολλήθηκε σε αυτόν μια σκόνη μπλε χρώματος που προέρχεται από την επεξεργασία ενός ημιπολύτιμου λίθου που ονομάζεται lapis lazuli. Έτσι ενισχύθηκε η πολυτιμότητα της εξόδου από αυτό το μεγάλο «παράθυρο», αλλά και αποστασιοποιήθηκε από τη φθαρτότητα του κόσμου οργανώνοντας έναν υπερβατικό προορισμό.

Τέλος, ο Δημήτρης Φραγκάκης, αναρωτήθηκε για τα προσωπικά του σφάλματα και κατέληξε πως το λάθος είναι κάτι το υπερβατικό, κάτι που μας καθοδηγεί. «Μου θυμίζει ένα πουλί χωρίς πόδια που είναι καταδικασμένο συνεχώς να πετά και ζητά απεγνωσμένα προσγείωση» δήλωσε ο ίδιος. Συνοψίζοντας, το λάθος ομοιάζει με μια δύναμη που σου επιβάλει το αντίθετο, δηλαδή είναι σαν να βλέπεις την έξοδο εκεί που δεν υπάρχει.




Περισσότερα στοιχεία για το έργο του Δημήτρη Φραγκάκη στο : www.dimitrisfragakis.com