Το “error” είναι αυτό που είναι ενάντια στον κανόνα

Συνέντευξη με τον Ορέστη Λάζο - Μέρος Α' 

Της Ζωής Οικονόμου, Ειρήνης Πλιάτσικα και Κατερίνας Βουγιούκα

Επιμέλεια Ειρήνη Πλιάτσικα και Κατερίνα Βουγιούκα

Φωτογραφίες Βαρβάρα Παπασπανοπούλου, PSari Visual Production

Video games, βία, σύμβολα που καίγονται και αναγεννιούνται είναι όσα μας παρουσιάζει στην ατομική του έκθεση ο Ορέστης Λάζος. Μας μιλάει για τη σχέση τεχνολογίας –τέχνης, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να ολοκληρώσει τα έργα του και τη συνεργασία του με τον επιμελητή του Δημήτρη Μιχάλαρο.  

Από πόσο χρονών ασχολείσαι με τις τεχνολογίες;

Τι εννοείς με τις τεχνολογίες;

Αυτό που έκανες δεν είναι μόνο τέχνη. Πρέπει ναι είσαι και άψογα καταρτισμένος στην τεχνολογία.

Άρα από πότε ασχολούμαι με την τέχνη και την τεχνολογία.

           

Από πάντα το έκανες συνδυαστικά; Από τότε που ξεκίνησες;

Από μικρός ζωγράφιζα ενώ παράλληλα είχα και έναν υπολογιστή. Το 88' ο πρώτος υπολογιστής που είχαμε ήταν ο Amstrad 6128 με την έγχρωμη οθόνη. Εν πάση περιπτώσει ενώ τεχνολογία και τέχνη συμβάδιζαν, δεν τα είχα συνδυάσει ποτέ. Ο συνδυασμός ήρθε αργότερα.

Γιατί ασχολήθηκες με την τέχνη;

Ήταν το μόνο πράγμα που περνούσε από το μυαλό μου ότι θα μπορούσα να κάνω. Ήταν σχεδόν αυτονόητο. Ήταν σαν μονόδρομος. Οι γονείς μου ήταν αυτοί που με σπρώξανε τη στιγμή που έπρεπε. Έβλεπαν την κλίση που είχα, το βλέπανε και τότε που άρχισα εγώ να παρεκκλίνω με σπρώξανε και μου δείξανε ότι πρέπει να κάνω αυτό το πράγμα. Από την πρώτη λυκείου ήμουν αποφασισμένος ότι θα κάνω αυτό το πράγμα ας πούμε.

Ήταν μια ανάγκη ο συνδυασμός; Ή είπες αφού τα κάνω που τα κάνω δεν τα συνδυάζω;

Όχι απλά προσπάθησα να ακολουθήσω την εποχή μου. Εντάξει το θεωρώ αυτονόητο ότι σήμερα το 2015 δεν είναι τόσο διαχωρισμένα τα πράγματα, η τέχνη και η τεχνολογία, όπως η τέχνη και η επιστήμη είναι ένα πράγμα, είναι όλα μαζί. Η σχέση μου με την ζωγραφική, δεν ήταν η καλύτερη. Δεν με κάλυπτε ως μέσο. Έχει πολλά “error”.

Θεωρείς ότι είναι πιο εύκολο να προβληματίσεις τον άνθρωπο μέσω της τεχνολογίας;

Την άμεση εικόνα, γιατί ουσιαστικά τον βάζεις μέσα σε ένα χώρο. Στα βιντεοπαιχνίδια υπάρχει η έννοια της εμβάθυνσης και είναι ίσως το βασικό χαρακτηριστικό που τα κάνει τόσο ιδιαίτερα και τα διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα ψηφιακά μέσα. Το γεγονός ότι παίρνεις έναν ενεργό ρόλο και καλείσαι να δια δράσεις στον εικονικό χώρο μέσα στο περιβάλλον του βιντεοπαιχνιδιού – έργου είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να σου το προσφέρει καμιά άλλη μορφή τέχνης.

Όταν κάνεις ένα έργο, όπως το παιχνίδι Ελληνικές εξεγέρσεις, τι έχεις στο μυαλό σου;

Το φτιάχνω, το στήνω και εσύ πρέπει να πάρεις ρόλο, να πάρεις θέση. Μπορεί να φαίνεται ότι από πίσω, πολύ πίσω, ότι παίρνω και εγώ μία θέση. Δεν βγαίνει μπροστά όμως.

Η δικιά σου η θέση ποια είναι;

Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει εσύ να μπεις και να σκεφτείς ποια είναι η δικιά σου. Κάποια πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα, βγάζουμε τον εαυτό μας από έξω από αυτά που συμβαίνουν και κρατάμε μία απόσταση.

Τι δυσκολίες αντιμετώπισες στο γραφίστικο μέρος;

Πολλές, καταρχήν έπρεπε να κάτσω από μόνος μου να ασχοληθώ και να το μάθω αυτό το πράγμα. Δεν είχα σχέση, δεν είχα ξανασχοληθεί με τα τρισδιάστατα γραφικά, με τα γραφικά όσον αφορά τα παιχνίδια. Οπότε έπρεπε να ανακαλύψω από την αρχή πως γίνεται αυτό το πράγμα, πως να φτιάξω την πίστα, πως να προγραμματίσω το παιχνίδι, το πως λειτουργεί, το artificial intelligence του παιχνιδιού, το ήδη υπάρχων, γιατί αυτό που έχω κάνει είναι ένα modification. Συνάντησα πολλές δυσκολίες, αλλά ευτυχώς είχα και έναν άνθρωπο μέσα στην σχολή που με βοήθησε πάρα πολύ και με στήριξε.

Πόσο καιρό σου πήρε;

Πήρε γύρω στους 8-9 μήνες. Είχα φτάσει σε σημείο που λέω εντάξει δεν γίνεται αυτό που θέλω. Το παρατάω. Και κάποια στιγμή βρέθηκε η λύση. Θα μπορούσε να είχε γίνει πιο σωστά. Έχει προβλήματα δηλαδή, κατασκευαστικά και λειτουργικά λόγο έλλειψης εμπειρίας και γνώσης, τα οποία τα ξέρω εγώ και ίσως όσοι ασχολούνται.